Mektubunuz Var

   

    

    Birkaç saat önce bir mektup aldım. Evet hala mektup alan o nadir ve çok şanslı insanlardanım. Daha çok yazmamı isteyen, kesinlikle benden daha çok yazan ve bana her daim ilham veren İzmir'den çocukluk arkadaşım, Londra'dan ev arkadaşım, Bozcaada'dan tatil arkadaşım, hep destekçim olan biricik kankimden. Konu filan düşünmeden buraya koştum ve yazmak için ilk tuşlara basarken Spotify'da hayatımın şarkılarından biri olan Scientist çıktı ve rasgele açtığım bir müzik listesinden ardı arkası kesilmeden en sevdiğim şarkılar çıkmaya devam ediyor. Ve ben bunları hep işaretler olarak kabul ediyorum şuan.. Hayat güzel diyorum (ki bu aralar bunu demek hiç kolay değil). 

    Bir mektup..

    Bir mektubun yaptığı tüm bu şeyler.. Hayat aslında o kadar sade, basit ve bu haliyle o kadar güzel ki.. Neden? Nedeennn? Neden dünyada var olan, sevgi dışındaki onca çöplük duygu? 

    Dilerim ki gelmiş olan bu yeni yılda kalplerimizdeki sevgi çoğalsın, sınırsızca çoğalsın, heryere taşsın ve herkese bulaşsın.

    Sağlık, iyi kalp ve sevgi ile..

     

Kendime Notlar

     1. Sevdiğin bir anın içindeysen orada kal! Başka hiçbir şey düşünme.

     2. Sevmediğin bir an-durum içindeysen ise bil ki geçecek, hep geçti, neler geçti..

     3. Yaparken mutlu olacağın bir şeyi yapma imkanın varsa yap onu! Sonrasını, öncesini düşünme. O an aldığın keyif kar. Sonrasını düşünürsen -1'desindir.

     4. Katabileceğinden daha fazla güzellik ve mutluluk kat hayatına, iyilik kat. Aksi de olacaktır. Olsa da yani olunca da boşver. Mümkün olduğunca çabuk çık o anın içinden. Çıkamıyorsan çıkmış gibi yap, numara yap! Bedenen o kötü, stresli anın içinde kalman gerekebilir. Ancak düşüncelerin, ruhun asla buna mecbur değil. Ruhun sen nasıl istersen öyle hissedecek, beynin sen nasıl istersen öyle düşünecek. 

     5. İçin, ruhun hep geniş, rahat, ferah olsun. Sıkma onu yaa.. Sıkışturma. Ezme. Rahat bırak, alabildiğince alsın içine huzuru.

     6. Dünyada çok fazla güzel şey var, unutma.. Ve sen istediğin anda hepsi kalbine, ruhuna gelebilir. Düşünsene ne muhteşem birşey bu.

     7. İçine iyilik al, mutluluk al, huzur al..

     8. Şükret.

     9. Yeteeeeeeerrrr!! diye bağırasın geldiği anlarda aç bi oku bu yazıyı ve hatırla.

     10. Sonra yine şükret.

Üşenme Kalk !!

    

    Ben bugün üşenmedim. Hem de tam 2 kez. İlkinde okuldan gelip kahvemi içtim ve acele çıkmam gerekirken 2dk koltuğa uzanayım dedim. Olamaaaaaz koltuk yastıkları asla bu kadar rahat gelmemişti. Armut da gelip ayak ucuma yattıktan sonra (bu arada bahar açık pencerelerden hafif hafif içeriye esiyor düşün yani) yok hiç biryere çıkmıyorum dedim. Ağır ve derin bir uykuya dalmak üzereyken, dedim 'Eeeee ? Uyudum. Eee sonra ? ' Gece yine uyucam. Ancak şuan dışarıda muhteşem bir bahar var ve inan bana uzun sürmeyecek. Çünkü buralarda böyle, 3 gün baharı yaşadın yaşadınn, sonrası kış öncesi yazdı. Bugün o gün işte. Bugün bahar. Çık yaşa ozaman!

    Sonra çıktım.

    Sonra yaşadım.

    Bu şehre taşınma nedenlerimin en büyüklerinden biri şu üstteki manzara değil miydi? Çıktım, yaşadım işte. Uzun uzun yürüdüm, şükrettim ve doyamadım. Hatta o yürüyüşün üstüne ufaktan bir 'girls night out' bile yaptım (bu arada akşam 9buçukta evdeydim, ama aramızda). 

    Ardından dedim ki bu akşam yazmak istiyoruuuum, bir sürü fotoğraf da çektim (evet yine telefonumla) miss. Sonra yine o hain koltuğa yattım ve dedim ki ne yazması ben makyajımı bile temizleyemicem bu gece. Ancak bakın şuan kim kulağında kulaklık, bitki çayını yudumlayarak yazısını yazıyor ve çok mutlu ve çok huzurlu ve çok iyi hissediyor. 

    O ilk üşentiyle başa çıkamasaydım, 4 saatlik fosur fosur bir uykuya sahip olmanın haricinde bir kazancım olmayacaktı. Oysa şimdi içimde o en sevdiğim duygu var.

    Tatlı bir huzur..

Dilet Tut Sonra da Unut

    Bazen işim gücüm özlemek oluyor. Mesela, yağmur yok diye koştura koştura parka pikniğe gidip şu fotoğrafı çektiğimiz günü özlüyorum, o kruvasanların tadını özlüyorum, özlüyorum da özlüyorum. Bu çılgınca özleme anları da genelde çok huzurlu olmadığım, birşeyleri değiştirmeye ve yeniliklere alışmaya çalıştığım zamanlar oluyor. Sonra birşeyler diliyorum. Şöyle olsa ne güzel olurdu diyorum. Bunun bir dilek olduğunu da unutup gidiyorum. 

    Hokus pokuuuuus!! Dileğim gerçek olmuş. Artık şarkılar söylemek istiyorum. Özlediğim onca güzel ana bir süreliğine ihanet edip, yaşadığım ana odaklanıyorum. Bir de birkaç dilek sıralıyorum şuraya, istediğinizi alın siz de ;)

    Pazartesiler sendromsuz olsun!

    İçim huzurla dolsun!

    Bu yazı ilkokul şiirine dönüşmesin!

    Özlenecek anılarıma her gün yenileri eklensin!

    Bize, geçen uzuuun tatili özletmeyecek bir hafta diliyorum bir de ekstradan ;)

    Hadi öptüm :*

Geri Döndüm Ve Yine Dönüyorum

    Geri döndüm! İlk postumu 2012 yılında başka bir blogda yayınlamıştım ve bu şeyi çok sevmiştim. Sonrasında saydım 100den fazla post yayınlamışım, süslü cümleler ve kalitesi düşük fotoğraflarla dolu. Bu defa öyle olmucak dedim. Cep telefonu fotoğraflarını yüklemek yoookk! İnsanlara (kendi kendime yazıp okumazsam tabi) kaliteli hizmet sunucam. Hizmet derken?? Her neyse şunu söylemeye çalışıyorum.. Üstteki fotoğraf bugün en sevdiğim yerde (İzmir'deki yuvamda), en sevdiğim zeminde (salondaki beyaz sehpanın üzerinde), en sevdiğim fotoğraf çekme aparatım (cep telefonum) ile çekildi. Ne demişler büyük lokma ye büyük söz söyleme! İstersen de söyle yaa..
    Söylemek istediğini söyle!
    Yaşamak istediğini yaşa!
    Yapmak istediğini yap!
Liste böyle uzar gider. Birşeyler anlatıcaktım ben. Anlatmayı çok sevmem aslında, gerçi dinlemeyi de pek sevmiyorum ama baya dinliyorum. Bi de burda anlatmak güzel oluyor, resimli filan. Azıcık anlatıyorum ozaman hadi..
    Hayatımı değiştirdim ben. Daha doğrusu hayatımı yaşadığım konumu, şehrimi değiştirdim. Dedim ki kendi kendime 'Yaşadığım yeri biraz fazla sevmeye başladım. Hayat biraz fazla rahatlaşmaya başladı benim için. Kırmızı alarm!! Haydi herşeyi tepetaklak et, aman rahata aşılırsın mazallah..' Sonra hep çok sevdiğim Antalya'ya taşındım. Ardından da olanlar oldu. Hayatım boyunca İzmir sevdalısı olmamıştım ben şimdi İzmiiiiirrrrrrr diye ağlıyorum. Özlemekten insanların burnunun direği sızlar mıydı? Öyle birşeyler oluyor bende. Çünkü İzmir sevdiklerim, çünkü İzmir ailem, çünkü İzmir anılarım.. Uçaktan inip İzmir'e ayak bastığımda boğazım düğümleniyor, kalbim pır pır birşeyler oluyor ve o andan itibaren dönüşümü asla düşünmemeyi, durmaksızın düşünmeye başlıyorum. Nasıl bir işkence anlatamam..
    Ve yarın yine dönüyorum..